Επειδή μετά από τόση βόλτα σίγουρα θα έχετε χωνέψει τα της Χαλκίδας, σας θυμίζουμε ότι πηγαίνοντας για Παρνασσό περνάτε από τη Λιβαδειά που είναι ονομαστή για τα σουβλάκια της.
Μη ξεχνάτε επίσης πως εδώ κοντά είναι και η Χαιρώνεια, όπου η φονική μάχη του 338 πΧ. θεωρείται η αφετηρία της κυριαρχίας των Μακεδόνων στη Νότια Ελλάδα. Αυτό θα σας το θυμίσει οπωσδήποτε το επιβλητικό άγαλμα του λέοντα της Χαιρώνειας στην είσοδο του χωριού. Εδώ και το μοναστήρι Λυκούρες, ορμητήριο του Αθανάσιου Διάκου για την απελευθέρωση της Λιβαδειάς.
Πριν πάρουμε τον ανηφορικό δρόμο προς τον Παρνασσό, επιβάλλεται να κατηφορίσουμε προς τα παράλια και να επισκεφθούμε τη Μονή του Οσίου Λουκά, το σημαντικότερο μνημείο αναφοράς της ανατολικής έκφρασης της βυζαντινής τέχνης, το οποίο αντιπαρατίθεται προς τη Μονή Δαφνίου Αττικής, που θεωρείται το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα της δυτικής βυζαντινής τεχνοτροπίας.
Τώρα μπορούμε να ανηφορίσουμε προς το αγέρωχο βουνό όπου λειτουργούσε για αιώνες ολόκληρους το πιο φημισμένο μαντείο της αρχαιότητας, το μαντείο των Δελφών. Όπως η σφίγγα φύλαγε την είσοδο για τη Θήβα, εδώ στέκει ένας άλλος μοναδικός στο είδος του φρουρός, που πρέπει να περάσει αναγκαστικά ανάμεσά του ο σημερινός προσκυνητής του περίφημου μαντείου.
Δεν πρόκειται για τέρας με κεφάλι γυναίκας, σώμα φτερωτού λιονταριού και σαγηνευτική δύναμη, αλλά για ένα εξ ίσου σαγηνευτικό χωριό, ένα από τα γραφικότερα της Ελλάδας.
Την Αράχωβα ή Αράχοβα. Διαλέξτε όποια γραφή σας ταιριάζει. Οι ίδιοι οι κάτοικοι δεν έχουν λύσει ακόμα το πρόβλημα και διχάζονται σε αυτούς που θέλουν το βάφτισμα του τόπου τους σε Αράχοβα, από τη σλαβική λέξη που σημαίνει «καρυδότοπος», ενώ οι άλλοι θέλουν την Αράχωβα να βγαίνει από τους ραχοβιώτες κατοίκους της περιοχής, που βίωναν σκόρπιοι επί των ραχών του βουνού, ώσπου αναγκάστηκαν για λόγους ασφάλειας επί Φραγκοκρατίας να συνοικήσουν. Πριν από αρκετές δεκαετίες η Αράχωβα φημιζόταν για τους πολλούς υπεραιωνόβιους κατοίκους της και λεγόταν ότι η μακροζωία τους οφειλόταν στο καθαρό αέρα και το υψόμετρο του γραφικού απομονωμένου δύσβατου χωριού τους. Ο τόπος ήταν δυσκολο πρόσιτος μέχρι που άνοιξε ο δρόμος για τους Δελφούς.
Η διέλευση και παραμονή προσωπικοτήτων και κυρίως η ομορφιά της περιοχής γρήγορα τον έβγαλαν από την απομόνωση, ενώ η δημιουργία των χιονοδρομικών κέντρων έκαναν την Αράχωβα τον κύριο ανταγωνιστή της Μυκόνου, με την οποία ευτυχώς μοιράζεται την πληθωρική προσέλευση επισκεπτών σε διαφορετικές εποχές. Έτσι η Μύκονος παραμένει η βασίλισσα του καλοκαιρινού τουρισμού, ενώ η Αράχωβα έγινε η βασίλισσα του χειμώνα αποκτώντας και το παρατσούκλι «Χειμωνιάτικη Μύκονος». Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι υστερεί σε ομορφιά το καλοκαίρι. Εν πάση περιπτώσει είναι ένα αξιοθέατο από μόνη της, από τη μια άκρη της έως την άλλη, η οποία χωρίς να το καταλάβεις, σε βγάζει στη Φωκίδα και στο Μαντείο των Δελφών.
Τί να πρωτοπεί κανείς για τους Δελφούς; Πέρα από το καταπληκτικό τοπίο που κάθε εποχή του χρόνου έχει ιδιαίτερη εποχική ομορφιά και ευεργετική επίδραση σε κάθε ανθρώπινο οργανισμό, ταλαιπωρημένο από τη ζωή της πόλης, η ιστορία, οι θρύλοι και οι παραδόσεις του τόπου, αλλά και η περιγραφή των όσων μπορεί να θαυμάσει κανείς εδώ, αποτελούν υλικό για ένα αυτοτελή τόμο. Η επίσκεψη στο μουσείο των Δελφών είναι ένα «πρέπει», αν μη τι άλλο για δυο βασικούς λόγους που πρωτοστατούν ανάμεσα στα υπόλοιπα αριστουργήματα που εκτίθενται. Ο ένας είναι ο «Ηνίοχος» ένα χάλκινο άγαλμα, τμήμα ολόκληρου συμπλέγματος τεθρίππου άρματος, που θεωρείται αποκορύφωμα της αρχαίας χαλκοπλαστικής αγαλματοποιίας. Ο άλλος είναι το «άγαλμα του Αντίνοου», μια από τις καλύτερες απεικονίσεις ενός από τους ωραιότερους νεαρούς της ρωμαϊκής εποχής. Υπήρξε ερωμένος του Αδριανού και όταν κάποιος χρησμός προφήτευσε ότι ο Ρωμαίος αυτοκράτορας θα ζούσε περισσότερο αν κάποιος του πρόσφερε το υπόλοιπο της ζωής του, ο νεαρός Αντίνοος θέλοντας να επαληθεύσει το χρησμό, πνίγηκε στα νερά του Νείλου. Θλιμμένος ο Αδριανός για τη θυσία του αγαπημένου του, γέμισε την αυτοκρατορία με αγάλματά του, ένα από τα ωραιότερα των οποίων αφιερώθηκε στους Δελφούς.
| < Προηγούμενο |
|---|
